Λαϊκή παρετυμολογία της λέξης "άνθρωπος": ἄνω + θρώσκω («αναπηδώ») + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ,
«βλέπω»), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και
κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους.
Υπήρχαν λοιπόν κάποτε κάποιοι άνθρωποι που πίστευαν ότι είναι όντα που κοιτάνε μπροστά γεμάτοι αισιοδοξία. Οι άνθρωποι στην ίδια γεωγραφική περιοχή μετά από πολλά χρόνια άλλαξαν. Πλέον, πίστευαν πως ο ευκολότερος τρόπος να πετύχουν τους στόχους τους ήταν η διαφθορά. Βύσμα στη δουλειά, βύσμα στο πανεπιστήμιο, βύσμα στο στρατό, βύσμα στο club. Θεοποίησαν μορφές που θα τους χάριζαν πλούτο, δόξα, φαίνεσθαι και, με τη λογική του χωριού, θα ήταν οι καλύτεροι.. της γειτονιάς πλέον.
Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί πανηγύριζαν όταν το ECU έγινε Euro και οι οικονομικές συναλλαγές τους θα γίνονταν με πολύχρωμα, γλασέ χαρτονομίσματα, χάρη σ' έναν ικανότατο πρωθυπουργό που ως δια μαγείας κατάφερε να εξαφανίσει το χρέος της χώρας. Στην περίοδο της αρχής του "ψέματος", ισχυρίζονταν ότι η Ελλάδα δε θα έχει ποτέ οικονομική κρίση, καθώς η οικονομία της δε στηριζόταν στη βαριά βιομηχανία. Κι όταν το "ψέμα" έγινε πραγματικότητα, ενέτειναν τις προσπάθειές τους για να παραμείνουν οι καλύτεροι της γειτονιάς. Εκατοντάδες νέοι βγήκαν στο εξωτερικό για τις μεταπτυχιακές τους σπουδές, αφού δεν ήταν δυνατόν "ο γιος του Μήτσου απέναντι να 'χει σπουδάσει στο Λονδίνο κι ο γιόκας μας να μένει στην Ελλάδα". Οι πλειοψηφία, βέβαια των νέων αυτών επέστρεψε σύντομα στα πάτρια εδάφη, λόγω σημαντικών ελλείψεων - το Punto GT παρέμενε στην Ελλάδα, το φαγητό δεν ήταν και τόσο καλό και οικονομικά δεν έβγαιναν να μένουν σε σπίτι χωρίς συγκατοίκους.
Όταν το "ψέμα" εντάθηκε, οι άνθρωποι άρχισαν να το πιστεύουν. Τα σημάδια δεν ήταν βέβαια εμφανή ακόμη, και υπήρχαν φωνές, κυρίως αυτές των καλά βολεμένων, που διέψευδαν τους "καταστροφολόγους", αφού μία πιθανή αλλαγή των πραγμάτων δε θα τους βόλευε πια. Οι καφετέριες, με ίσως τον πιο ακριβό καφέ παγκοσμίως, παρέμεναν γεμάτες κι έδιναν κουράγιο για την επιστροφή στην πρότερη γκλαμουριά και αλαζονεία. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Επί λέξει: "Η δουλειά έχει πέσει πάρα πολύ", "εδώ δυσκόλεψε πολύ η κατάσταση φέτος", "δεν εξάγεται τίποτα σχεδόν πια από τη χώρα", "δουλεύω 6 μέρες πρωί απόγευμα για 560 ευρώ και θεωρούμαι και τυχερός που δουλεύω". Φράσεις κλεμμένες από φίλους στην Ελλάδα. Ας με συγχωρήσουν..
Ίσως να μην έχω εμπεριστατωμένο λόγο για την κατάσταση. Η τύχη μ' έβγαλε σε ξένη χώρα πριν την αρχή του "ψέματος". Αλλά οι ερωτήσεις του αύριο είναι: Πώς μπορείς να ξαναγίνεις αλαζόνας; Πόσο άνθρωπος θέλεις να ζήσεις τα υπόλοιπά χρόνια της ζωής σου μετά το "ψέμα"; Πόσο πολύ θέλεις να κοιτάζεις εμπρός γεμάτος αισιοδοξία και στόχους;
'Αμστερνταμ, 15/10/2012
Για να θυμάμαι ότι είχα ελάχιστη συμμετοχή στο "ψέμα"...
