"ΝΑ ΒΟΗΘΩ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ"

Πριν από περίπου ένα μήνα έπεσε στα χέρια μου η τριμηνιαία έκδοση του περιοδικού "ο Κρίκος και ο Πρόσκοπος". "Ό, τι καλύτερο για μια τετράωρη σκοπιά", σκέφτηκα και το 'βαλα κάπου εύχερα μέσα στο λουκάνικο..
Ξεφυλλίζοντάς το, όμως, την προσοχή μου τράβηξε ένα συγκεκριμένο άρθρο. Το "έψαχνα πολύ καιρό" αυτό το άρθρο.

Η Ομάδα Αντιμετώπισης Φυσικών Καταστροφών του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων μαζί με άνδρες της ΕΜΑΚ στην Ανδρίτσαινα. Μαζί και η φίλη Βιργινία απ' το 2ο Ν/Π Γλυφάδας.

"Αύγουστος 2007. Όλοι καθηλωμένοι στους τηλεοπτικούς μας δέκτες βλέπουμε την Ηλεία να τυλίγεται στις φλόγες. Για πολλούς, θα μπορούσε η ιστορία να 'χει τελειώσει εδώ. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολο να συμπάσχεις απ' τη βολή του καναπέ σου.Για έναν Πρόσκοπο, ή μάλλον για πολλούς απ' όλη την Ελλάδα, η ιστορία μόλις αρχίζει...


Αμέσως ο καταιγισμός των τηλεφώνων. Να ενημερώσουμε τους πάντες, βαθμοφόρους, ανιχνευτές, παλιούς Προσκόπους: <<Την Κυριακή όλοι στη Ζαχάρω, να στήσουμε καταυλισμό για τους πυρόπληκτους>>...
Χαράματα Κυριακής. Μες το τρένο για Πύργο όπου θα συναντήσουμε τους ντόπιους Προσκόπους. Ήμασταν ακόμη στο δρόμο όταν ξημέρωνε μια μέρα μαύρη. Μαύρη από το πένθος για τις χαμένες ζωές, μαύρη από τα τεράστια σύννεφα καπνού...
Στο Δημοτικό camping της Ζαχάρως, μετά από μισή ώρα σκληρής δουλειάς, είχε στηθεί ένας καταυλισμός ικανός να φιλοξενήσει 200 άστεγους πυροπαθείς. Παράλληλα, και ενώ οι προσπάθειες της πολιτείας συγκεντρώνονταν ακόμα στην κατάσβεση της πυρκαγιάς, εμείς προετοιμαζόμασταν αθόρυβα για την "επόμενη ημέρα".
Το μέτωπο της πυρκαγιάς μενόταν ακόμα. Ο καταυλισμός ήταν έτοιμος -εμείς ήμασταν έτοιμοι- για να υποδεχτούμε τους πυροπαθείς. Όμως δεν ήρθαν ποτέ. Κανείς δεν ήθελε ν' αφήσει το χωριό του, τον τόπο του. Κανένας δεν εγκατέλειψε το σπίτι του ακόμα και όταν όλα φαίνονταν μάταια, ακόμα και όταν η πυρκαγιά είχε ζώσει ολόκληρο το χωριό.
Αυτό δε μας πτόησε.. "Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ", έτσι δε λένε; Αμέσως ξεκινήσαμε με τους τοπικούς φορείς ένα τιτάνιο έργο, να περάσουμε χωριό χωριό και να καταγράψουμε τις ανάγκες των κατοίκων για τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας. Πράγμα που μας φέρνει στην αποθήκη της Ζαχάρως όπου συγκεντρωνόταν αυτή η βοήθεια.
Η ευαισθητοποίηση των συνανθρώπων μας από όλη την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες ήταν τεράστια. Αυτό φάνηκε καθαρά από την ποσότητα της βοήθειας που στάλθηκε. Οι παραλαβές γίνονταν σε 24ωρη βάση. Χρειάστηκε να κάνουμε βάρδιες και κάποιοι από εμάς πολλά βράδια διανυκτέρευαν μέσα στην αποθήκη.
Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα που δεν θα είχε κερδηθεί χωρίς τη βοήθεια των αδελφών μας απ' όλη την Ελλάδα, που εν τω μεταξεί είχαν αρχίσει να συρρέουν κατά δεκάδες στον καταυλισμό της Ζαχάρως. Ένα στοίχημα που όμως τελικά κερδήθηκε. Το ίδιο καταφέραμε και στα Κρέσταινα και στο Σιμόπουλο. Καταγραφή των αναγκών, οργάνωση της αποθήκης, συντονισμός της διανομής βοήθειας. Ο καταυλισμός της Ζαχάρως άλλαξε ρόλο. Έγινε το 'κέντρο επιχειρήσεων' μας και ταυτόχρονα ο τόπος φιλοξενείας των αμέτρητων εθελοντών από διάφορες οργανώσεις καθώς και των απλών πολιτών που έτρεξαν να βοηθήσουν όπου χρειαζόταν. Όλοι ήξεραν ότι στον καταυλισμό της Ζαχάρως περίμεναν οι Πρόσκοποι για να σε φιλοξενήσουν και να σου πουν πώς μπορείς να βοηθήσεις.

Το καθήκον μας όμως δε θα μπορούσε να σταματήσει εδώ...Εκτός απο το χρέος στους συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη, σαν Πρόσκοποι, είχαμε χρέος απέναντι στο περιβάλλον και την Πατρίδα μας. Παράλληλα με τη διανομή βοήθειας λοιπόν, πολλοί αδελφοί μας σάρωσαν το δάσος του Καϊάφα για να σβήσουν τις μικροεστίες φωτιάς προλαμβάνοντας τις αναζωπυρώσεις. Άλλοι ανέλαβαν το τραγικο καθήκον να καθαρίσουν τις εκκλησίες στα χωριά Μάκιστο και Αρτέμιδα για να γίνουν με αξιοπρέπεια οι ταφές των νεκρών. Στο τέλος κάθε κουραστικής ημέρας, τα μουτζουρωμένα πρόσωπα και τα λερωμένα προσκοπικά ματήλια πρόδιδαν ποιοι απο εμάς έκαναν αυτές τις δουλειές. Παράλληλα, οι περιπολίες στις δασικές εκτάσεις συνεχίζονταν αδιάκοπα. Από το Κατάκολο εώς το Κακόβατο και το Νεοχώρι, το άγρυπνο μάτι του Προσκόπου ήταν εκεί για να ειδοποιήσει αμέσως τις αρχές στην περίπτωση εκδήλωσης πυρκαγιάς.
Το καθήκον, όμως, για ένα πρόσκοπο ποτέ δε σταματά... Έτσι μπορούσες αν μας συναντήσεις παντού. Στα γραφεία του Δήμου Ζαχάρως, να βοηθούμε στην γραμματεία, να συναρμολογούμε έπιπλα στα container που μόλις είχαν φτάσει για τους άστεγους, να παίρνουμε δείγματα νερού από τις μολυσμένες πηγές για να τα στείλουμε για ανάλυση... όπου υπήρχε ανάγκη για βοήθεια, ήμασταν εκεί.

Να βοηθούμε κάθε άνθρωπο και σε κάθε πέρίσταση"

Χάρης Κεφάλας
Περιοδικό Ο Κρίκος... και ο Πρόσκοπος. Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007